Kouign Amann i wspomnienia z Bretanii.

 

Działo się to 2 lata temu.

Mieliśmy jechać całą rodzina na wakacje do Francji i pokazać dzieciom Bretanię i Normandię - piękne regiony w pólnocno zachodniej części  kraju. Byliśmy tam wcześniej we dwoje i zauroczeni tą częścią Francji, chcieliśmy pokazać ją dzieciom. Niestety tuż przed wyjazdem okazało się, że sprawy zawodowe nie pozwalają mojemu mężowi wyjechać w czasie wakacji. Mogłam jechać z dziećmi sama lub trzeba było odłożyć tę podróż na dłużej. Skończyło się na trzech biletach do Paryża i trzech walizkach. Po paru dniach w stolicy ruszyliśmy zielonym peugeotem na północ. Podróż cudowna, chociaż w niepełnym składzie. Najważniejsza była mapa, gps i nasz ubogi język francuski. Wyjechałam jako kierowca jeżdżący tylko po mieście i tylko własnym samochodem, a wróciłam jako kierowca, któremu niestraszne parkowanie w ciasnych średniowiecznych uliczkach, jazda autostradą, gdy wszyscy Francuzi wyjeżdżają na wakacje i z umiejetnością przekonania policjanta po francusku, że na ten mandat nie zasługuję.
 

W czasie drogi powrotnej do Paryża czułam się na tyle swobodnie (w końcu przejechałam samodzielnie blisko 2000 km przez kilka dni), że zdecydowałam, iż nie będziemy jeść w barze przy autostradzie. Dobre jedzenie jest bardzo ważne i będziemy rozkoszować się bretońskim jedzeniem w pięknej okolicy. Po zjechaniu przypadkowym zjazdem z autostrady i przejechaniu dwudziestu kilometrów trafiliśmy do Vitre. Mieliśmy tam wszystko, czego może potrzebować trzech głodnych podróżników smakoszy. Urocze średniowieczne miasteczko, wybór naleśników (crepes i galettes), cydr, jeszcze ciepłe ciasto kouign amann i na deser ...ślub. Taki francuski, z wielka pompą, kobietami w kapeluszach, mężczyznami w surdutach, dziećmi w pięknych ubrankach. Złożyliśmy życzenia i szczęśliwi i pełni wrażeń ruszyliśmy w dalszą drogę.

 

A ciasto. Pierwszy raz upiekłam je z 10 lat temu, wtedy jeszcze nie znałam jego historii, wiedziałam tylko, że pochodzi z Bretanii i jest przepyszne, słodkie, maślane, karmelowe i jeszcze wiele razy je zrobię. W Bretanii chciałam spróbować oryginału i porównać je z tym przeze mnie pieczonym. Zjedliśmy je w kilkunastu cukierniach, niektóre z nich wytwarzały tylko kouign aman i mogę powiedzieć z pełnym przekonaniem :  moje jest prawdziwie bretońskie.

Po bretońsku "kouign" oznacza ciasto, a "amann" masło. Pierwsze miało być dziełem pewnej piekarki z miasta Douarnez na początku XIX wieku, która według legendy miała zapomnieć o dodaniu masła do ciasta i nie chcąc zmarnować składników stworzyła nowe ciasto.

Najlepiej do ciasta użyć francuskiego słonego masła (do kupienia w supermarketach). Nie można w tym cieście oszczędzać  na jakości masła, bo jest to podstawa tego wypieku. Spróbujcie je upiec. Warte jest tych kalorii. Jedząc usłyszycie szum oceanu i śpiewy mnichów z Mont Saint Michel.

 

 

 

 

 

Kouign Amann

270 g mąki

10 g stopionego masła

250 g cukru

1 łyżka suszonych drożdży (12 g)

250 g solonego masła w temperaturze pokojowej (można ew. użyć zwykłego masła z 1 łyżką soli morskiej - fleur de sel)

 Wymieszać mąkę i drożdże (jeżeli dodajemy sól zamiast solonego masła, to właśnie teraz trzeba ją dodać), stopione masło i 150 ml ciepłej wody. Wyrobić do czasu otrzymania elastycznego ciasta (wystarczy przez chwile wyrabiać rękami).

 Wstawić do lodówki na 20 minut.

 Wyjąć z lodówki i zostawić do wyrastania przez 30 minut w temperaturze pokojowej.

 W miseczce zmieszać 220 g masła z 220 g cukru.

Rozciągnąć ciasto przy pomocy dłoni na prostokąt o wymiarach 40 cm na 20 cm.

 Ciasto położyć na lekko oprószonym mąką blacie (robię to na silikonowej stolnicy)

7. Przy pomocy łyżki rozsmarować na cieście masę z masła i cukru.

 Ciasto złożyć na 3 części (prawą część składamy na część środkową, a na to lewą).

 Ponownie lekko rozciągnąć ciasto przy pomocy dłoni na prostokąt i powtórzyć składanie.

 Przykryte folią ciasto włożyć na 1 godzinę do lodówki.

 Wyjąć ciasto z lodówki i dwukrotnie powtórzyć czynność składania na trzy części (jeżeli ciasto lekko się rozrywa i wychodzi masło, to nic nie szkodzi. Można też rozciąganie ciasta wykonać przy pomocy wałka).

 Metalową tortownicę o średnicy 20 cm wysmarować pozostałym masłem i obsypać resztą cukru.

 Ciasto przełożyć do tortownicy i lekko ugniatając dopasować do jej kształtu.

 Pozostawić ciasto do wyrastania na 1.5 godziny w temperaturze pokojowej.

Wstawić ciasto do piekarnika nagrzanego do 180 stopni i piec 40 minut.

Podawać od razu po upieczeniu.

Ciasto najlepiej smakuje jeszcze ciepłe.